Ushbu maqola ekologik turizmni tartibga solish bo‘yicha huquqiy mexanizmlarning xorijiy mamlakatlardagi – Avstraliya, AQSh, Buyuk Britaniya, Norvegiya va Rossiyadagi – tajribasini O‘zbekiston Respublikasi amaliyoti bilan solishtirish asosida tahlil qilishga bag‘ishlangan. Unda ekologik turizmni tartibga soluvchi asosiy qonunchilik hujjatlari, turli yurisdiksiyalardagi institutsional boshqaruv modellari hamda turistik obyektlar va xizmatlarning ekologik sertifikatlash mexanizmlari ko‘rib chiqiladi. Maxsus e’tibor davlat organlarining barqaror turizm siyosatini shakllantirishdagi roli, mahalliy hamjamiyatlar va xususiy sektorning ekoturizm rivojiga jalb qilinishi darajasini aniqlashga qaratilgan. Normativ tartibga solish xususiyatlarini, barqaror turizm siyosatini shakllantirishda davlat organlarining rolini, shuningdek, ekoturizmni rivojlantirishga mahalliy hamjamiyat va xususiy sektorni jalb etish darajasini aniqlashga alohida eʼtibor qaratildi. Milliy huquqiy bazani takomillashtirish, jumladan, ekologik sertifikatlashtirishning xalqaro standartlarini joriy etish, davlat-xususiy sheriklik mexanizmlarini kengaytirish, ekologik maʼrifat darajasini oshirish va turizm sohasida ekologik talablarga rioya etilishi ustidan taʼsirchan nazoratni taʼminlash boʻyicha takliflar ilgari surilmoqda. Xulosa qilib aytganda, ekologik turizmni rivojlantirish huquqiy, ekologik va ijtimoiy tartibga solishni o‘z ichiga olgan kompleks yondashuvni talab qiladi. Muvozanatli huquqiy tartibga solish modeli O‘zbekistonga nafaqat turizm sohasining raqobatbardoshligini mustahkamlash, balki noyob tabiiy resurslarni uzoq muddatga asrash, hududlarning barqaror ijtimoiy-iqtisodiy rivojlanishiga hissa qo‘shish va mamlakatning xalqaro maydonda ekologik mas’ul davlat sifatida mavqeyini kuchaytirishga xizmat qiladi.